Ferro

Ferro is a very social, smart and huggable member of our STAJA. He can play 24/7 and still will have energy left.

Vrijdag, 23 september 2022

Mijn lieve Ferro,

Zo plotseling en snel na Bipa ben je ook vertrokken. Je was zo’n vrolijke hond, altijd in voor een spelletje,
rennen, stoeien en vooral met de bal het zwembad induiken. Zelfs toen je eigenlijk al ziek was en veel pijn
had wilde je nog zwemmen en spelen.

Meer dan tien jaar geleden kwam je bij ons. Als neefje van tante Bipa, die toen drie jaren oud was. Je was
een heel lieve en vooral heel speelse pup. Soms werd het Bipa te veel, al die energie en de wens om te
spelen, en kreeg je een korte grauw. Aandoenlijk was je ene slappe linkeroor, waarvan we aanvankelijk
dachten “dat komt wel goed”. Maar hij bleef slap en daarmee zag je er zo aandoenlijk en lief uit. Een echte
knuffelbeer in plaats van de strenge Oud-Duitse herder. Maar dat was je in sommige omstandigheden wel.
Vreemde mensen op ons terrein werden altijd aangeblaft en een enkele keer heb je wel eens iemand in zijn
broek/kont gebeten. Niet hard, maar de waarschuwing was er desalniettemin niet minder om. Kinderen, dat
was een heel ander verhaal. Dat waren onmiddellijk je vriendjes, want daarmee kon je spelen en op
avontuur gaan.

Samen met Bipa gingen wij regelmatig naar het nabij gelegen Hof ter Linde bos. Dan was het stokken gooien
door de baas die dan vervolgens werden opgehaald. Om en om, één voor jou en snel ook één voor Bipa.
Want jij was daar zo verzot op dat je heel vaak eerst jouw stok ophaalde en vervolgens in één run ook Bipa’s
stok voor haar neus wegkaapte. De baas moest daarom met verdelende rechtvaardigheid de stokken ver
genoeg uit elkaar gooien, zodat ook Bipa haar stok kon pakken. Je ontwikkelde een sterke voorkeur voor
hele grote stokken. Soms liep je met een afgevallen zware boomtak van wel vier meter lang. Keurig in
evenwicht in de bek en heel trots en stoer. Aangekomen bij het poortje uit het bos was het een hele toer
voor jouw om zo’n lange tak door dat hekje te krijgen. Heel slim liep je dan hard met de tak tegen de
paaltjes aan zodat deze brak en je één helft verder mee kon nemen.

Net zoals Bipa leerde je zwemmen en was daar vervolgens verzot op. Het mooiste vond jij (en wij vonden
dat ook) om achter een in het zwembad gegooide bal aan te duiken. Zeker toen je jong was sprong je bijna
tot aan de andere kant van het zwembad. Wanneer het echt warm was besloot je vaak om zelf al het goede
zwemvoorbeeld te geven door op het trapje van het zwembad te gaan zitten om zo een beetje verkoeling te
zoeken. Ik zie je nog in ons Franse zwembad zitten, met je kop op de zwembadrand een beetje chillen.
Lieve Ferro, nu ben je ineens zo snel en plotseling overleden. Te vroeg, want je was nog vol met energie en
had nog zoveel plezier in het leven. Je blijft in gedachten altijd bij ons, elke dag weer. Samen met jou en
Bipa sluiten we een meer dan 13 jaar durend hoofdstuk af over ons gezamenlijke leven. Het is voorbij
gegaan in een flits en nu is er voorlopig alleen maar verdriet.

Rust zacht lieve Ferro en misschien ontmoeten wij elkaar ook weer ergens in een andere wereld.